طناب زدن یک فعالیت خیلی محبوبیه که از بچه مدرسه ای ها گرفته تا قهرمانان حرفه ای بوکس و … انجام میدن. اما شرایطش چیه؟ اصول خاصی داره؟ طناب های مختلفی هست یا نه؟ و سایر سوالات رو در این مطلب آموزش میدم
بیومکانیک طناب زدن
هر پرش شامل سه بخشه (بارگیری، پرواز و فرود) که عضلات مختلفی از بدن رو درگیر میکنه. واسه همین گزینه مناسبی برای ارتقاء سطح آمادگی جسمانی محسوب میشه
1- بارگیری
در این مرحله نیرو در عضلات ذخیره شده و آماده رها شدنه.
کل عضلات بدن در این بخش درگیرن
همیشه باید زانو یکم خم باشه
2- پرواز
پیشران
در این مرحله طناب جلوی بدنه و میخوای آماده شی که از زمین جدا شی
عضلات درگیر:
دنده ای قدامی
مورب خارجی شکم
راست شکمی
پشتی بزر
سرینی بزرگ
همسترینگ
چهارسرران
دوقلو
نعلی
معلق
در این مرحله طناب پشت بدنه و از زمین جدا شدی
در این مرحله نباید بیشتر از 2.5 سانتی متر از زمین جدا شی، چون وقتی فرود بیای نیروی بیشتری وارد میشه و ممکنه به بافت های نرم بدن آسیب وارد شه.
اگه پروپریسپشن (درک صحیح مفصل از موقعیت) مچ و کف پا ضعیف باشه، ریتم طناب زدن بهم میخوره، نمیتونی به خوبی طناب بزنی و تعادل رو حفظ کنی.
تکرار زیاد باعث بهبود آگاهی حرکتی بدن میشه؛ یعنی بدن میفهمه که چه وقت طناب نزدیک پا میشه و چه زمانی باید پا رو بلند کنه و… به زبان ساده تر یک هارمونی در بدن رخ میده
عضلات درگیر
ذوزنقه
دلتوئید
سه سر بازو
دو سر بازو
بازوئی زنداعلائی
بازکننده های مچ دست
دو قلو
نعلی
3- فرود
در این مرحله طناب پشته و میخوای طناب رو به بالای سر و جلو بیاری.
مفاصل لگن، زانو و مچ پا نیرویی که بر اثر پرش به وجود اومده رو جذب میکنن
به همین دلیل اگه تکنیک صحیحی نداشته باشی، یا روی سطح نامناسبی تمرین کنی احتمال بروز آسیب زیاده